özsöz 5

sevebilmek için başka insanlara ihtiyacımız yok,

sevildiğimizi hissedebilmemiz için başka insanlara ihtiyacımız var.

ağaç gibi düşün kendini,

su ile topraktan.

ruhunun olduğunu düşün, 

soluduğun havan.

yanıcıdır,

hepsinin özüne varan,

güneşin suyun toprağın rüzgarın.

ve güneştir büyüyüp olgunlaşmanı sağlayan.

yakılandan daha mı çok yanar peki, yakan? 

yalnızca kendine ağlayan insanlar, duygusal olamazlar... 

acıya saygı duymayıp, kendi acı çektiğinde ise ahlayıp vahlayan, ağlayan insanlar var... bu açık bir samimiyetsizlik ve ikiyüzlülüktür.

gün gelecek ki besleyip büyüttüğünüz o doymak bilmeyen nefsiniz, sahipsiz ve aç bir köpek gibi, kendine sahip olamayan sahibine de saldıracak ve herzaman olduğu gibi, yine, mutlaka zarar göreceksiniz.

bu hep böyleydi...

gelecekte de böyle olacak,

bugün de böyleydi....

hiç içiniz yanmamışsa cehennem gibi,

elbette inanamazsınız cehennemin varlığına..

verdiğin sözü tutmak, kendine duyduğun saygıdandır.

başkalarına zarar vermek, korkaklığın ve kontrolsüzlüğün en sade biçimidir.

insanlar konuşabilmeyi bikaç yılda öğrenebiliyorken, 

susmayı becerebilmeye koca ömürlerini yetiremezler bazen...

kendiyle uğraşmaktan korkan insanlar, başkalarıyla uğraşırlar.